هفته نامه آیینه یزد

حسن‌خلق و بخشندگی مهمترین ویژگی امام حسن مجتبی(ع) بود

امام حسن مجتبی(ع) در پانزدهم ماه مبارک رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشودند، ایشان دومین امام شیعیان، چهارمین معصوم و در تاریخ اسلام پنجمین خلیفه اسلامی بود و به دلیل بخشندگی‌ها و کارهای نیک متعدد، لقب کریم اهل بیت را گرفتند. به گزارش ایسنا- یزد، یکی از بارزترین ویژگی‌های امام حسن مجتبی(ع) شهرت ایشان به بخشندگی و دستگیری از فقرا و نیازمندان بود که می‌تواند سرلوحه رفتار دوستداران حضرت قرار گیرد، امام برآوردن نیازهای دیگران را بر هر کاری ارجح می‌دانستند و آنقدر بخشش و سخاوت می‌نمودند تا شخص نیازمند بی‌نیاز می‌شد. در این باره امام حسن(ع) به یاران خود همواره می‌فرمودند که از جدم رسول خدا(ص) شنیدم که «هرکس حاجت برادر مؤمن خود را برآورد، نزد خدا مانند کسی است که نُه هزار سال روزها روزه گرفته و شب‌ها را به عبادت گذرانیده است.» مهرورزی، مهربانی و میهمان‌نوازی با بندگان خدا از دیگر خصوصیات اخلاقی امام حسن(ع) بود. امام، همواره، مهربانی را با مهربانی پاسخ می‌گفت و حتی پاسخ او در برابر نامهربانی نیز مهربانی بود. در کتاب امالی آمده است: امام مجتبی(ع) عابدترین، زاهدترین و با فضیلت‌ترین مردم زمانشان بودند و زمانی که عازم حج می‌شدند، با پای پیاده می‌رفتند و گاهی هم پابرهنه، امام حسن(ع) زمانی که یاد مرگ می‌کرد می‌گریست و هنگامی که به یاد قبر و قیامت می‌افتاد، اشک از چشمانش سرازیر می‌شد. امام مجتبی(ع) اهل جود و بخشش بود و در میان مردم به این خصلت معروف بود. روایات فراوان در این باره آمده است. علامه مجلسی صاحب کتاب بحارالانوار از حلیه‌الاولیاء نقل می‌کند: امام حسن(ع) دو بار تمام زندگی‌اش را در راه خدا بین مستمندان تقسیم کرد. امام حسن(ع) از جهت منظر و اخلاق و پیکر و بزرگواری به رسول اکرم(ص) بسیار مانند بود. وصف‌کنندگان آن حضرت او را چنین توصیف کرده‌اند: «دارای رخساری سفید آمیخته به اندکی سرخی، چشمانی سیاه، گونه‌ای هموار، محاسنی انبوه، گیسوانی مجعد و پر، گردنی سیمگون، اندامی متناسب، شانه‌ایی عریض، استخوانی درشت، میانی باریک، قدی میانه، نه چندان بلند و نه چندان کوتاه. سیمایی نمکین و چهره‌ای در شمار زیباترین و جذاب‌ترین چهره‌ها». ایشان در تمام مدت امامت خود که ده سال طول کشید، در نهایت شدت و اختناق زندگی کرد و هیچگونه امنیتی نداشت، حتی در خانه، نیز در آرامش نبود. سرانجام در سال پنجاهم هجری به تحریک معاویه بدست همسر خود (جعده) مسموم و شهید و در بقیع مدفون شد.