هفته نامه آیینه یزد

تعطیلی پنج شنبه‌ها و ارزشیابی توصیفی

سید علاء الدین آل داود *
چندی پیش هیاتی از مسئولین وزارت آموزش و پرورش، سفری به آن طرف اقیانوس‌ها (ژاپن) داشتند و ماحصل بازدیدهای خود را در یک کتابچه با تیراژ بسیار پایین منتشر کردند یک جلد از آن نصیب اینجانب شد و ای کاش نمی‌شد!
یکی از افتخارات مسئولین ژاپنی این است که می‌گویند: «با اینکه توانایی داریم تا همه امکانات را به تمام روستاها و نقاط دور افتاده ببریم ولی این مهم را قبل از حل معضل بیسوادی و حل مشکلات فرهنگی وتبعات اجتماعی آن به انجام نمی‌رسانیم».
در این راستا به یاد مصاحبه یکی از مسئولین اجرایی دولت دهم افتادم که با افتخار بیان می‌کرد قیمت سیم کارت را به دو سه هزار تومان رسانیدم در هر دکه و فروشگاهی هم در دسترس می‌باشد، بدون توجه به مشکلات اجتماعی آن!
در یک آن (لحظه) در افکار پریشان خود آموزش و پرورش ایران و ژاپن را با هم مقایسه کردم که ژاپن به برکت آموزش و پرورش پویا و توانمند خود چه بود و چه شد؟! و ما کجاییم و چه می‌کنیم؟!
جالب اینکه در ژاپن بالاترین مزایا و منزلت اجتماعی برای فرهنگیان شاغل و بازنشسته در نظر گرفته می‌شود، بدون اینکه کارت منزلت داشته باشند! در حالیکه ما از منزلت، تنها، کارتش را داریم!
همه مسئولین فرهنگی کشور، نیک می‌دانند که با حرف و وعده و چند شاخه گل مشکلات توان فرسای آموزش و پرورش حل نخواهد شد و احتیاج به عزم ملی دارد. جالب اینکه همه نهادها و ارگان‌ها طالب نیروی کارآمد و توانا هستند.
بدون توجه به این مهم که این امر از کدام کانال سمت و سو می‌گیرد و هدایت می‌شود؟! در اینجا بد نیست. به خاطره‌ای اشاره کنم با چیزی پیش یکی از دوستان که به قول خودشان به لطف وجود یارانه‌ها هر از چند گاهی سفری به فرنگ می‌کند تعریف می‌کرد چندی پیش که در یکی از کشورهای اروپایی بودم وقتی برای انجام کاری در صف یکی از ادارات دولتی بودم ناخود آگاه رییس و همه کارکنان اتاق به احترام شخصی تازه واردی از جای برخاستند و بعد معلوم شد که نامبرده یک معلم است متوجه شدم که بالاترین اعتماد و منزلت اجتماعی در این کشور از معلمان است علیرغم اینکه در این بلاد کفر معلمی شغل انبیا نیست.
با یاد کشورم و حل هوای معلمان سرزمینم افتادم که چه می‌کشند و به چه قیمتی آبرو داری می‌کنند. در اواخر دولت دهم وقتی مسئولین فرهنگی از یک کار کارشناسی شده صحبت می‌کردند ناخودآگاه بر خود می‌لرزیدم که این بار کدام زیر مجموعه آموزش و پرورش مشمول این لطف گردیده است؟!
وقتی به اثرات و تبعات سوء اجتماعی بعضی از تصمیمات نسنجیده زمان مذکور از قبیل تعطیلی پنجشنبه‌های مراکز آموزشی و جایگزینی ارزشیابی توصیفی و کیفی به جای ارزشیبای کمی نیک نظر می‌کنیم هیچ جای تعجب نیست از وزیری که به اذعان خود فقط و فقط یک روز سابقه حضور در کلاس درس را به عنوان معلم دارد، ببینید چه برسر مراکز تربیت معلم، این یادگار ماندگار شهید رجایی آمد یا گزینش و استخدام معلم چه شد؟!!
من معلمم و خوشحالم که معلمم و معلمی شغل انبیاست امید آنکه از این خوان گسترده فقط صبر و قناعتش نصیب ما نشود!!
ما معلمان به دنبال نام و نان نیستیم ولی وقتی بازنشسته می‌شویم واقعاً خوشحال می‌شویم!
در پایان به عنوان عضو کوچکی از این خانواده بزرگ از مسئولین کشور امید و انتظار دارم نیم نگاهی به خاطرات دوران کودکی و کلاس و گچ و تخته سیاه نیز داشته باشند!!

* معلم مجتمع آموزشی حضرت مجتبی( ع)